بررسی برخی از خصوصیات اکولوژیک چهارگونه اسکنبیل در استان یزد

پراکنش و استقرار گیاهان اصولاً تحت تأثیر شرایط محیط و خصوصیات گیاه قرار دارد. گونه های جنس calligonum (اسکنبیل) از خانواده polygonaceae در ایران گسترش وسیعی در اقالیم خشک و نیمه-خشک دارند. در این مقاله مناطق پراکنش و ویژگی های کمی گونه های اسکنبیل طبسی (calligonumstenopterum)، اسکنبیل ایرانی (calligonumpersicum)، اسکنبیل کرمانی (calligonumbungei)، اسکنبیل هفت بندی (calligonum polygonaides) بررسی شده است. در چهار رویشگاه به طو مجزا، واحد و تیپ ژئومرفولوی دشت سراپانداژ و پوشیده با تصاویر ماهواره ای تشخیص داده شد. در هر رویشگاه چهار پروفیل به عنوان شاهد انتخاب گردید. نمونه برداری از لایه های خاک مطابق روش استاندارد انجام و خصوصیاتی نظیر؛ بافت، شوری، اسیدیته، آهک، گچ، نسبت جذب سدیم و ماده آلی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که هر چهار گونه اسکنبیل طالب خاک های سبک نظیر لومی- شنی، دارای گچ و آهک نسبتاً زیاد، ph کمی قلیایی تا قلیایی متوسط می باشد. از نظر شوری و نسبت جذب سدیم، خاک ها شور و قلیا است. وجود درصد تاج پوشش بسیار کم حاکی از شرایط رطوبتی ضعیف و کمبود شدید مواد آلی در خاک می باشد. اقلیم حاکم بر رویشگاه های چهار گونه مورد نظر دارای بارندگی بسیار کم، اختلاف دمایی زیاد در فصول تابستان و زمستان، و فصل خشک بسیار طولانی (12-10ماه) است. در مورد خصوصیات اقلیمی تعداد روزهای یخبندان در رویشگاه اسکنبیل ایرانی و اسکنبیل طبسی نسبت به رویشگاه های اسکنبیل هفت بندی و کرمانی کمتر بوده و شرایط تنش سرما در رویشگاه اسکنبیل ایرانی و طبسی کمتر مشهود می باشد. به عبارت دیگر تنش کمتر سرما شرایط را برای رویش اسکنبیل طبسی که منحصراً مربوط به همین ناحیه در ایران می باشد، فراهم کرده است.